Бу хапарны бизге Улбашланы Саният жазып жибергенди. Сёзсюз, тёгерегибиздеги сейир жашауну тасхалары кёпдюле. Аланы бирлерини юсюнденди бу да.

- Кюлюп къоярла деп, сенден башха адамгъа бу хапарны айтмагъанма, - деди бир кюн Байдаланы Аминат, атама тюбеп. - Аппам гитче заманчыгъымда, къайры барса да, мени сыртына кётюрюп айлана эди. Ёлюрюню аллында, жаннетли болсун, харип, ол манга: «Къызчыкъ, мен ёлсем, бир ненча кюнден къабырыма келирсе. Къабырымы юсюнде накъут-налмас минчакъчыкъны табарса. Сен аны тас этмесенг, сенден насыплы адам боллукъ тюйюлдю», - деген эди. Мен, аппам айтханча, ол ауушхандан сора, къоркъмай, къабырына барама. Кенгден окъуна минчакъчыкъны кёреме. Аны да къолума къаты къысып, чабып келе тургъанымлай, бир эски къабыргъа абынып жыгьылама да, минчакъчыгьымы тас этип, жиляй-жиляй, юйге къайтама. Ол заманда манга бир алты жыл бола болур эди.

Бир ненча жыл озады. Бир жол суу алып келе тургъанымлай, челеклерими суулары къуруп, челек ичлеринде къоянчыкъла чёгюп тура эдиле. Мен къайта да суу ала, бир ненча кере алай болдум. Кюлген ауазла эшитип, кёпюр тюбюне къарайма да, бир да бек ариу жашны бла къызны кёреме. Ала мен кёрген адамладан къайда бийикле эдиле. Къызны чачы узун, эшмеге жыйылмай, инбашларына тёгюлюп эди. Экисини да юслеринде кюмюшча жылтырагъан кийимлери. «Келемисе бизни бла?» - деп сорадыла. «Угьай!» - деп, мен, алынып, суу да алмай, юйге къачып келеме. Сора, манга безгек тийип, ауруп жатдым. Юсюмден жууургъанны алсала, къычырыкъ этип, алынып, жууургъан тюбюне кирип, зикир айтама. Бир кесекден аязама. Ма, жашым, билмей тургъанлай Къуранны окъуп чыкъдым. Зикирлени да къайдан билгеними билмей айтама...

Аминатны зикирлерин мен жашы Мауладан жазып алгъанма. Аланы кёпле кёлден да айтадыла. Ала «Минги-Тay» журналда да басмаланнган эдиле. Быллай сейир затла кёпдюле, аланы жазып, ала турургъа керекди, тac этдирип къоймай.