Назир бла Марина поездде танышхан эдиле. Къалын, къара бурма чачлы жаш къайдан эсе да юйюне, Марина уа ыннасына къонакъгъа келе эдиле. Къыз жашны тюз кёргенлей окъуна жаратханды. Ала бир купеге тюшген эдиле. Жолда келген 6 сагъатны ичинде жаш да къызгъа эс буруп, кесин сюйдюрген окъуна этгенди. Маринаны жюреги жашха асыры тартхандан, ол аны эрттеден таныгъанча кёрюне эди. Келип вокзалда тюшгенлеринден сора жаш бла къыз бир бирге телефонларын да бердиле.

Ол ингирде окъуна Назир Маринагъа сёлешип, телефоннга чакъырды. Къызны ыннасы: «Сен келген да этгинчи, ызынгдан жашла сёлешгенлери уа неди?» - деп, сейир окъуна этди.  Ала танышып ай озгъанлай, бир юйюрлю болдула. Атасындан бла анасындан узакъда жашарыгъы, окъууу бла да башха шахардагъы университетден бери кёчериги, ыннасыны бырнак этериги   да къоркъутмадыла къызны. «Хар нени да кётюраллыкъма, биргеме сюйген Назирим барды», -дей эди хар соргъаннга да.

Атасы бла анасы уа: «Нени да ангыларгъа кюрешебиз, алай бу ишни ашыкъ-бушукълугъун а угъай. Эрге барырдан алгъа ол адамны бир кесек таныргъа керекди!» - деп къазауат эте эдиле. Марина ол заманда айтылгъан сёзлеге къулакъ салса, бюгюн аны жашауу башха тюрлю боллукъ эди.

Тойдан сора ала къайынладан башха жашагъандыла, болсада ала келинни бек иги кёргендиле. Келинчик асыры насыплыдан, кесин кёкдеги къанатлыгъа тенг эте эди. Назир ыйых кюнледе да солумай, кечге дери ишлегенди. Бирде уа, тюз юйню эшигин ачханлай: «Ариуум, къарачы, мен санга не келтиргенме!» -деп эркелетгенлей тургъанды. Гюлле, дух шешала, конфетле бла къууандыра эди жаш сюйгенин. Марина да окъууундан ашыгъып келип, эри сюйген ашарыкъланы хазырларгъа ёч эди.

  Алай артдан-артха Назир тюрлене башлады. Хыны сёлешгенден сора да, башым ауруйду деп, Маринаны эслемегенча этип къоюучу эди.

  Бир кере жашы юйде болмагъанда, алагъа анасы къонакъгъа келеди. Аны бир хапары болгъанын келин ангылайды. Тёзюмюн да жыйып, тиширыу сёзюн кеси башларын сакълайды.

- Келин, Назир солуу кюнледе да ишлейме десе ийнанма. Ол ыйыкъгъа жаланда беш кюн ишлейди. Ол бирси эки кюнню уа хужу къаллыкъ оюн автоматлада ётдюреди. Аласыз ол бир кюн да чыдаялмайды. Юйдегили болса тыйылыр, тохтар деп бек ышана эдик… - деп ахтынды ол.

    Бу жангылыкъ Маринагъа жер тепгенча кёрюндю. Ингирде эрини ишден келирин ол ашыгъып сакълай эди. Хапарны ауур боллугъун билип, башларгъа базынмай да кёп турду.

   - Энди сендамы башладынг? - деп суху къарады аны кёзюне Назир.

Хапар бошалгъандан сора, жаш бир ауур жюкден къутулгъанча болду. Энди анга юйден кетерге, ётюрюкле къурар кереклиси жокъ эди.

   Жашай баргъан къадарда юйюрде хал осалдан-осал бола бара эди. Назир ыйыкъла бла юйге келмей, Маринаны уа гыржыннга окъуна ахчасы болмай тургъанды. Эри бла хапарын, тилеклерин да кёп кере жангыдан башлагъанды. Юйюрюбюзню чачмайыкъ деп тилей, тобукъланнган окъуна этген эди. Алай ол тилекле кезиулю тюйюш бла бошала эдиле. Жюреги сыннган тиширыу Назирни атасындан бла анасындан да болушлукъ тилегенди. Ала уа не эталлыкъ эдиле?

  Аны къоюп кеталмай, бир къауум жылны тургъанды. Кюн сайын къаны асыры бузулгъандан, къарынында сабийин да тас этген эди. Къалай-алай болса да, эрини тюзелмезлигин ангылап, андан кетеди. Сынып, ууалып къалмай, кеси аллына жашау бардыра, битеу юч жылны ичинде кёргенин унутургъа кюрешеди. Назир а, эски киритча тот басып, биреуге да керек болмай, атылып къалгъанды.

Къасымланы Аминат.